ঔষধবিদ মনোৱাৰ হোসেন( মুন )
বিৰসিং জৰুৱা।
বিৰসিং জৰুৱা।
নিভা পোহৰৰ দেশত
এজন সুৰৰ সন্তান আহিছিল,
হাতত গিটাৰ, হৃদয়ত নদীৰ উন্মাদনা,
মায়ে শিকোৱা সুৰেৰে আঁকিছিল আকাশ।
তুৰাৰ মাটিত জন্মি
অসমক কৰিলে সুৰৰ দেশ,
“অনামিকা”ৰ সুৰেৰে
অচিন মানুহৰ অন্তৰত বুনিলে আশা।
কেতিয়াবা বোনৰ অশ্ৰুতে
সৃষ্টি হৈছিল নৱ গীত,
কেতিয়াবা প্ৰেম, কেতিয়াবা বিদ্ৰোহ—
প্ৰতিটো শব্দত আছিল
আত্মাৰ গৰিমা, জগতৰ ৰং।
কিন্তু…
নীলা পানীৰ আঁচলত
শেষ সুৰটো গ'ল নিভি,
জীৱনৰ ৰঙীন মঞ্চত
আঁতৰিলে মূল গায়ক।
আজিৰে পৰা জুবিন—
তুমি নহয় কেৱল এজন শিল্পী,
তুমি শোকৰ সংগ্ৰহ,
আৱেগৰ স্মৃতি,
আকাশত ভাঁহি থকা
এজন শাশ্বত সুৰৰ পথিক।
✦ উদ্দেশ্য (Purpose):
এই কবিতাটোৰ মূল উদ্দেশ্য হৈছে অসমীয়া সংগীত জগতৰ মহান শিল্পী জুবিন গাৰ্গৰ সোঁৱৰণ কৰা। তেওঁৰ জীৱনযাত্ৰা, সংগীতৰ অবদান, সমাজ আৰু প্ৰজন্মৰ হৃদয়ত তেওঁৰ সৃষ্টি কৰা আবেগক কবিতাত বন্দী কৰা হৈছে। কবিতাটোৰ জৰিয়তে কৃতজ্ঞতা, ভালপোৱা আৰু শোকৰ অনুভৱ প্ৰকাশ কৰা হৈছে।
✦ সাৰাংশ (Summary):
“অমৰ সুৰৰ জুবিন” কবিতাত জুবিন গাৰ্গক এজন অমৰ সুৰৰ সন্তান হিচাপে চিত্রিত কৰা হৈছে। তুৰাৰ মাটিত জন্মি তেওঁ গীত-সঙ্গীতৰ জৰিয়তে অসমক সুৰৰ দেশত ৰূপান্তৰিত কৰিছিল। তেওঁৰ গীতত কেতিয়াবা প্রেম, কেতিয়াবা বিৰহ আৰু বিদ্ৰোহৰ শক্তি থাকিছিল। শেষত জীৱনৰ মঞ্চৰ পৰা আঁতৰি গৈও তেওঁৰ সুৰ চিৰজীৱী হৈ আকাশত ভাঁহি থাকিব। তেওঁক স্মৃতি, আৱেগ আৰু অমৰ সুৰৰ পথিক হিচাপে জনতা হৃদয়ত ৰাখি থ’ব।
No comments:
Post a Comment