Tuesday, October 14, 2025

"আর কখনো নয়" & “নিজৰ মৰ্যাদা”

আর কখনো নয়    ( বাংলা )


                                 — মনোয়ার হোসেন (মুন )

একবার যে হৃদয় ভেঙেছে আমার,
সেই দরজায় আর কড়া নাড়ব না।
অপমানের ঠাঁই যেখানে ছিল,
সেই পথে আজ আর হাঁটব না।

ভালোবাসা যদি হয় কষ্টের কারণ,
তবে একাকিত্বই ভালো সঙ্গী।
যে বোঝেনি আমার নীরব কান্না,
তার জন্য আজ চোখ ভিজাই না ধূমি।

যোগাযোগের তৃষ্ণা আছে ঠিকই,
তবু নিজেকে ছোট করব না আর।
হয়তো সে ফিরে ডাকবে কোনোদিন,
কিন্তু মন বলবে—এখন অনেক দেরি তার।

সময় শেখায় কাকে ভরসা করতে হয়,
আর কাকে ভুলে যাওয়া দরকার।
অপমান সহ্য করে বাঁচা নয় জীবন,
নিজেকে ভালোবাসাই আসল আদর্শকার।

তাই আজ শপথ নিলাম মনে,
অপমানের জায়গায় ফিরব না আর।
সম্মানই আমার গর্ব, আমার শক্তি,
এ মন আজ মুক্ত—দ্বিতীয়বার নয় আর।



কবিতার সারাংশ: 🌸

এই কবিতায় কবি (Moon) নিজের আত্মসম্মান ও মর্যাদা রক্ষার দৃঢ় প্রতিজ্ঞা প্রকাশ করেছেন।
তিনি বলেছেন, যে জায়গায় অপমান পেয়েছেন বা যেখান থেকে অবহেলা এসেছে,
সেই জায়গায় আর কখনো ফিরে যাবেন না—even যদি হৃদয়ে যোগাযোগের তৃষ্ণা থাকে।

কবি মনে করেন, নিজেকে ভালোবাসা ও সম্মান করা-ই জীবনের আসল শিক্ষা।
অপমানিত হয়ে বাঁচা নয়; বরং ভুলে গিয়ে নিজের মর্যাদা ধরে রাখাই সত্যিকারের জয়।
শেষে তিনি প্রতিজ্ঞা করেন — “দ্বিতীয়বার নয় আর” —
যা নিজের আত্মসম্মান ও মানসিক শক্তির প্রতীক।



 “নিজৰ মৰ্যাদা”    ( অসমীয়া)

                     
                                    ✍️ — মনোৱাৰ হোসেন ( মুন )

অপমান হোৱা ঠাইলৈ নাযাবা,
সেই মানুহক পুনৰ নাচাবা।
যি ঠাইত দুখ পাইছিলা,
তাত সুখ কেতিয়াও নোপোৱা।

যোগাযোগৰ তৃষ্ণা থাকিলেও,
সন্মানহে সৰ্বাধিক জানিবা।
যি আপোন নাছিল, তাক এৰি দিয়া,
নিজক সন্মান কৰিবলৈ শিকিবা।

মানুহে ভুলে, কিন্তু মন ভোলে নে?
আঘাতৰ চিহ্ন থাকে সোঁমপৰে।
নিজৰ মৰ্যাদা কেতিয়াও নেৰুৱা,
নিজৰ মানে জীৱনৰ শক্তি সৰুয়া।

জীৱনত বহু প্ৰলোভন আহে,
কেতিয়াবা মানুহে মনমৰা কৰে।
তেতিয়াও মনটো দৃঢ় ৰাখিবা,
নিজৰ মূল্য মনত ৰাখিবা।

অপমানৰ আগত চুপ থাকিবা,
কেতিয়াও মাথোঁ নত নহ’বা।
নিজৰ মৰ্যাদা সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ জানিবা,
এইয়ে জীৱনৰ আসল মানে ভাবিবা। 🌼


“নিজৰ মৰ্যাদা” কবিতাৰ সাৰাংশ:

এই কবিতাটো মূলত আত্মসম্মান আৰু নিজৰ মৰ্যাদাক কেন্দ্ৰ কৰি ৰচিত। কবিয়ে কয় যে অপমান কৰা স্থানলৈ পুনৰ নাযাবা আৰু যি মানুহে আপোনক কষ্ট দিছে, তাৰ লগত পুনৰ সম্পৰ্ক নকৰিবা। জীৱনত প্ৰলোভন আৰু আঘাত অহা স্বাভাৱিক, কিন্তু মনৰ দৃঢ়তা আৰু আত্মসম্মান নেৰোৱা অতি প্ৰয়োজনীয়। নিজকে সন্মান কৰাৰ মানে হৈছে জীৱনৰ শক্তি আৰু মূল্য চিন্তা কৰা। যিকোনো অৱস্থাতও মাথোঁ নত নহ’ব আৰু নিজৰ মৰ্যাদা সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ বুলি মানি চলিব।

💡 সংক্ষেপত: জীৱনত অহা অপমান, কষ্ট বা প্ৰলোভনৰ সন্মুখীন হ’লেও আত্মসম্মান অটুট ৰাখি নিজকে সন্মান দিয়া।

Sunday, September 21, 2025

অমৰ সুৰৰ জুবিন

      
                   ঔষধবিদ মনোৱাৰ হোসেন( মুন )
                                          বিৰসিং জৰুৱা।


নিভা পোহৰৰ দেশত
এজন সুৰৰ সন্তান আহিছিল,
হাতত গিটাৰ, হৃদয়ত নদীৰ উন্মাদনা,
মায়ে শিকোৱা সুৰেৰে আঁকিছিল আকাশ।

তুৰাৰ মাটিত জন্মি
অসমক কৰিলে সুৰৰ দেশ,
“অনামিকা”ৰ সুৰেৰে
অচিন মানুহৰ অন্তৰত বুনিলে আশা।

কেতিয়াবা বোনৰ অশ্ৰুতে
সৃষ্টি হৈছিল নৱ গীত,
কেতিয়াবা প্ৰেম, কেতিয়াবা বিদ্ৰোহ—
প্ৰতিটো শব্দত আছিল
আত্মাৰ গৰিমা, জগতৰ ৰং।

কিন্তু…
নীলা পানীৰ আঁচলত
শেষ সুৰটো গ'ল নিভি,
জীৱনৰ ৰঙীন মঞ্চত
আঁতৰিলে মূল গায়ক।

আজিৰে পৰা জুবিন—
তুমি নহয় কেৱল এজন শিল্পী,
তুমি শোকৰ সংগ্ৰহ,
আৱেগৰ স্মৃতি,
আকাশত ভাঁহি থকা
এজন শাশ্বত সুৰৰ পথিক







উদ্দেশ্য (Purpose):
এই কবিতাটোৰ মূল উদ্দেশ্য হৈছে অসমীয়া সংগীত জগতৰ মহান শিল্পী জুবিন গাৰ্গৰ সোঁৱৰণ কৰা। তেওঁৰ জীৱনযাত্ৰা, সংগীতৰ অবদান, সমাজ আৰু প্ৰজন্মৰ হৃদয়ত তেওঁৰ সৃষ্টি কৰা আবেগক কবিতাত বন্দী কৰা হৈছে। কবিতাটোৰ জৰিয়তে কৃতজ্ঞতা, ভালপোৱা আৰু শোকৰ অনুভৱ প্ৰকাশ কৰা হৈছে।

সাৰাংশ (Summary):
“অমৰ সুৰৰ জুবিন” কবিতাত জুবিন গাৰ্গক এজন অমৰ সুৰৰ সন্তান হিচাপে চিত্রিত কৰা হৈছে। তুৰাৰ মাটিত জন্মি তেওঁ গীত-সঙ্গীতৰ জৰিয়তে অসমক সুৰৰ দেশত ৰূপান্তৰিত কৰিছিল। তেওঁৰ গীতত কেতিয়াবা প্রেম, কেতিয়াবা বিৰহ আৰু বিদ্ৰোহৰ শক্তি থাকিছিল। শেষত জীৱনৰ মঞ্চৰ পৰা আঁতৰি গৈও তেওঁৰ সুৰ চিৰজীৱী হৈ আকাশত ভাঁহি থাকিব। তেওঁক স্মৃতি, আৱেগ আৰু অমৰ সুৰৰ পথিক হিচাপে জনতা হৃদয়ত ৰাখি থ’ব।

Saturday, September 13, 2025

🌧️ প্রেমের প্রথম বৃষ্টি🌧️


                      ✒️ – মনোয়ার হোসেন (মুন)


আসসালামু আলাইকুম,
আমার প্রিয় বৃষ্টি,
তোমার নামেই ভিজে যায়
আমার হৃদয়, আমার দৃষ্টি।

চটকে দিলে হঠাৎ একদিন,
হাতের মুঠোয় বৃষ্টির জল,
ধমক দিলাম মৃদু হেসে,
তুমি দিলে মিষ্টি কোল।

সেই থেকে তুমিই মন,
তুমিই হৃদয়-নাথ,
ভালোবাসার এই বাগানে
তুমিই যেন প্রার্থনার পথ।

দশটি বছর পেরিয়ে গেছে,
তবু হৃদয় একেই চায়,
তোমার জন্য খোলা রইলো
প্রেমের ঘরের সোনালি দ্বার।

ভুল হলে করো ক্ষমা,
এ যে আমার প্রথম পত্র,
তোমায় নিয়েই লিখছি আমি
হৃদয়ে বাঁধা প্রেমের অক্ষর।

তুমি যদি বাসো প্রেম,
তাহলে বলো কানে কানে—
"আই লাভ ইউ" এই বাক্যে
শান্তি নামে প্রাণের টানে।

না বাসলে নিও না কিছু,
উপহার বা এই চিঠি,
তোমার জন্য গাঁথা এতে
ভালোবাসার নিঃশ্বাস-লিপি।

যদি চাও মোবাইল নম্বর,
গেটের পাশে রেখো বক্স,
সেখানে লিখো তোমার ইচ্ছে,
আমি বুঝে যাবো একশত শতাংশ।

তোমার মুখে শুনতে চাই
ভালোবাসার সত্য কথা,
তুমি বলো—"আই লাভ ইউ",
আমি পাবো জীবনের বৃথা।







 সারাংশ:

এই কবিতাটি একজন প্রেমিকের প্রথম প্রেমের অনুভূতি ও আবেগকে ঘিরে লেখা। কবি “বৃষ্টি”কে ভালোবাসার প্রতীক হিসেবে তুলে ধরেছেন। একদিন হঠাৎ হাতে ধরা বৃষ্টির জলে শুরু হয় তাদের সম্পর্কের সূচনা। সেই ছোট্ট মুহূর্ত থেকেই তার হৃদয়ে জন্ম নেয় গভীর প্রেম।

দশ বছর পেরিয়ে গেলেও সেই ভালোবাসা আজও অটুট। কবি তার প্রথম প্রেমপত্রে নিজের হৃদয়ের কথা অকপটে প্রকাশ করেছেন। তিনি ক্ষমা চেয়েছেন যদি কোনো ভুল হয় এবং আশা প্রকাশ করেছেন—প্রিয়জন যদি সত্যিই ভালোবাসে, তাহলে যেন কানে কানে “আই লাভ ইউ” বলে।

পত্রে এমনকি যোগাযোগের ইঙ্গিতও দিয়েছেন—যদি প্রিয়জন চায়, তবে গেটের পাশে একটি বক্সে তার ইচ্ছা জানাতে পারে। সবশেষে কবি একান্তভাবে শুনতে চান সেই প্রতীক্ষিত শব্দ—"আই লাভ ইউ", যা তার জীবনের অর্থ হয়ে উঠবে।

মূল ভাব:
প্রেম, অপেক্ষা, ভালোবাসার সরল প্রকাশ ও প্রথম চিঠির আবেগময় নিবেদন এই কবিতার মূল উপজীব্য।




অবুঝ মন

                     ✒️মনোয়ার হোসেন (মুন)

অবুঝ মন চায় উড়ে যেতে,
আকাশ ছুঁয়ে, তারা পেতে।
জানে না সে পথের ঠিকানা,
তবুও হাঁটে, স্বপ্নে বোনা।

পাখির মতো ডানা মেলে,
ভুলে যায় সে দুঃখ-হেলে।
ছোট্ট খুশির আশায় বাঁচে,
একটু হাসি হৃদয় আঁচে।

কখনো কাঁদে, অকারণে,
ভেসে যায় সে ভাবনার বনে।
মেঘের মতো রঙ বদলায়,
আপন ছায়ায় আপন খোঁজে যায়।

সত্য-মিথ্যা বোঝে না তবু,
ভালোবাসায় রাখে প্রভু।
তুচ্ছ ব্যাপার বড় করে দেখে,
নিরব ব্যথাও গভীরে রেখেছে।

ওই অবুঝ মন—নির্মল নদী,
ছুটে চলে, জানে না কী গন্তব্য গদি।
ভালোবেসে সব কিছু দেয়,
নিজেকে সে তুচ্ছ করে ফেলে।

তাই তো বলি, রেখো যতনে,
অবুঝ মন হারায় না কষ্ট-দহনেতে।
যার হৃদয়ে এই মন বাস করে,
সে তো ভালোবাসতেই শেখে আবার নতুন করে।

Wednesday, September 3, 2025

"গুৰুৰ জ্যোতি"-শিক্ষক দিৱস উপলক্ষে

"গুৰুৰ জ্যোতি"

              ✒️মনোৱাৰ হোসেন (মুন)

আলোকেৰে ভৰা পথালৈ
কেৱল এজনেই নিয়ন্ত্ৰণ কৰে,
সেইজনেই গুৰু—
যাৰ সাৱটি ধৰা আঙুলি
উজ্বল কৰে অনন্ত আঁধাৰ।

তেওঁৰ নয়নত অদম্য ধৈৰ্য্য,
তেওঁৰ হৃদয়ত নিঃশেষ দয়া।
অকলৰ শিকনি নহয়,
মানুহ হোৱাৰ দিশো
তেওঁয়েই আগবঢ়ায়।

মই জানো,
গুৰুৰ সঁচা ধন হ’ল–
শিষ্যৰ প্ৰগতিৰ হাঁহি,
গুৰুৰ সঁচা জয় হ’ল–
সমাজৰ শুভতাৰে ভৰা দিন।

"প্ৰণাম গুৰুজন"-শিক্ষক দিৱস উপলক্ষে


"প্ৰণাম গুৰুজন"
             
                 ✒️মনোৱাৰ হোসেন (মুন)

হৃদয়ৰ পৃষ্ঠাত
আপোনাৰ নামখন লিখা,
অক্ষৰবোৰে আজি
জীৱনৰ মানে দিব পাৰে।

কেতিয়াবা মিঠা বাক্যৰে,
কেতিয়াবা কঠোৰ বচনৰে,
আপুনি গঢ়ি তুলিছে
নতুন প্ৰজন্মৰ কাষ।

এনে পথিক আছিলোঁ
দিশ নাজানা,
আপোনাৰ হাতত ধৰিলে
জীৱনেই হ’ল সঠিক যাত্ৰা।

প্ৰণাম, গুৰুজন—
আপুনি আছিল, আপুনি আছেন,
আপুনিয়ে থাকিব
আলোকৰ সঁচা জ্যোতি হৈ।

"শিক্ষাৰ সুৰ"- শিক্ষক দিৱস উপলক্ষে

 "শিক্ষাৰ সুৰ"

           ✒️মনোৱাৰ হোসেন (মুন)


শব্দেৰে নহয়,
নিশব্দতকৈও বেছি
উচ্চাৰিত হয় শিকনিৰ সুৰ।

বাতাসে বাট দেখুৱাব পাৰে,
তরঙে গীত গাব পাৰে,
কিন্তু জীৱনৰ পাঠ
মাত্ৰ গুৰুয়ে শিকাব পাৰে।

তেওঁয়ে নিৰ্মাণ কৰে
অদৃশ্য সেতু,
য’ত শিষ্যৰ আশা
এবাৰকৈ দুবাৰ নহয়,
অগণনবাৰ সাঁচি থই
শক্তিৰ প্ৰতীক হয়।

গুৰু —
সঁচাকৈয়ে যুগৰ জ্যোতিষ্ক।

In process

অপ্রকাশিত ভালোবাসা

                        — ✍️ মনোয়ার হোসেন ( মুন)                                  “চাঁদের মতো চুপচাপ” প্রেম টেম করি না — তবু মনটা কারও নামে...